“Ik wilde de luifel graag uitdraaien, maar had geen idee hoe dit te doen. We bakten er dus maar vrolijk op los en sprayden de kinderen lekker dik in met zonnebrand.”

Dit jaar stak het fenomeen Pinkstervakantie de kop ook. Ook de school van onze kinderen besloot aan deze trend mee te doen en zo hadden de meisjes in juni zomaar nog een extra week vrij. Jannes moest de hele week werken, ik slechts twee dagen. Met het weekend erbij zou ik met de kinderen vijf dagen kunnen gaan camperen. Nadeel: ik zou moeten gaan zonder man. Voordeel: ik zou kunnen gaan met een vriendin!

“Weet je zeker dat jullie willen gaan?” vroeg Jannes me, bezorgd door het weerbericht scrollend. “Natuurlijk!” riep ik vrolijk. Mijn vriendin Loes en ik kampeerden een paar jaar geleden nog samen in een paarse iglotent in het altijd gezellige Harfsen en regenden samen met onze kinderen weg in Zeeland, nadat we beide meer dan duizend euro hadden betaald voor een week vakantie in een romantisch strandhuisje. Wat kan ons gebeuren? Ook al werd er regen voorspeld, wij zouden naar Bloemendaal aan Zee gaan. 

Toen het niet alleen steeds harder begon te regenen maar ook stevig begon te waaien, stelde Jannes voor om de camper voor ons op de camping neer te zetten. Hij zag niet helemaal voor zich hoe ik met een vriendin naast me en vier (mogelijk hysterische) kinderen achterin, ons kampeermiddel veilig naar de kust zou brengen of in windkracht negen überhaupt op de juiste weghelft zou houden. Op de snelweg wiebelden de caravans en campers dan ook flink heen en weer. Haarlem was bezaaid met takken die uit bomen waren gewaaid. Jannes vertelde me bij aankomst bloedserieus dat de voorruit van onze Hymer bijna was gespiesd door een tak, maar daar was hij dan; de superheld die de vrouwenkampeervakantie mogelijk maakte.

“Het moment waarop ik het bloemetjestafelkleed tevoorschijn tover”

Hoewel we nu een dag eerder op Camping Bloemendaal arriveerden, mochten we onze Hymer alvast op een plekje zetten. Dit betekende dat mijn man me kon helpen met het installeren van het kampeermiddel: schoon water vullen, levelen, elektriciteit aansluiten, je kent het wel. Ik bedacht me net op tijd dat ik goed op moest letten. Dit was het moment waarop ik normaal gesproken limonade produceer voor de kinderen en het bloemetjestafelkleed tevoorschijn tover en me geen seconde bezighoud met technische aangelegenheden. 

Om mijn aandacht en focus erbij te houden en Jannes te laten zien en voelen dat hij mij en de kinderen met een gerust hart kon achterlaten, stelde ik ook vragen: “Waar haal je die slang vandaan?” “Wanneer weet je dat hij vol is?” en: “Hoe lang duurt dit gemiddeld?” Er waren voor zijn vertrek ook nog enkele serieuze waarschuwingen: “Als je naar het strand gaat, draai dan alsjeblieft de luifel in, ook als het niet waait” en: “Als je klaar bent met koken, draai de gaskraan dan voor de zekerheid dicht. “Natuurlijk!” riep ik. “Vanzelfsprekend.”

Een geheime bumper met opbergmogelijkheid

Er volgden heerlijke dagen aan zee. De wind ging liggen en de zon scheen de hele dag. Ik wilde de luifel inmiddels best graag uitdraaien, maar had geen clue hoe dit te doen. Om de volgende ochtend nu direct al de hulplijn (de man) in te schakelen, vond ik wat kinderachtig. We bakten er dus maar vrolijk op los en sprayden de kinderen lekker dik in met zonnebrand. Uiteindelijk moest ik Jannes toch maar om hulp vragen. “Lief, waar ligt de stok van de luifel ook alweer?” vroeg ik nonchalant en alsof ik het gewoon eventjes vergeten was. “In de achterbumper, waar ook de vuilwaterslang ligt” stuurde hij terug. 

Hoewel ik er al meerdere keren naast stond als we vuilwater loosden, was de geheime bumper met opbergmogelijkheid me werkelijk nog nooit opgevallen. Ik vond de stok en het lukte me zelfstandig de luifel uit te klappen. De witte wijn was koud, onze kinderen hadden de tijd van hun leven en we sliepen allemaal heerlijk. Alleen kwam er halverwege de vakantie geen water uit de kraan in de camper en konden we de wc niet doorspoelen. Zou het water op zijn?! schoot het door mijn hoofd. Hoeveel liter gaat er eigenlijk in zo’n tank…? Maar voordat ik er serieus over na kon denken was er een peuter met een bloedende knie, een conflict over een voetbal of een kleuter gestruikeld over een scheerlijn. Dus liet ik het weer gaan.

“De situatie werd iets primitiever dan ik me had voorgenomen”

Iets anders dat ik deze vakantie zelf zou moeten kunnen, was het legen en reinigen van het chemisch toilet. Dit had Jannes me uitgebreid laten zien, ik moest dit zelfstandig kunnen. Ik heb werkelijk zestien keer aan de achterkant van de camper gestaan met een geopend luik, klaar om de grijze unit te omarmen, maar kreeg hem niet los. Omdat we ook nog steeds geen water hadden, werd de situatie nu toch wat primitiever dan ik me had voorgenomen. Mijn vriendin en haar twee kinderen waren inmiddels vertrokken en het weer was vrijwel direct omgeslagen: het regende nu de hele dag. Ik bleef mezelf voorhouden dat het allemaal nog best goed ging. Toen ik de kinderen kwijt was vond ik ze naast de kachel bij de receptie. “Hier is het lekker warm mama! En we hebben een zakje chips gekregen!”

“Waarom staat de pomp uit?” vroeg Jannes me toen hij de camper na vier dagen voor ons kwam ophalen. “De pomp?!” vroeg ik. “En wat heb je trouwens nog veel water!” Jannes staarde naar de metertjes boven het aanrecht en drukte het donkerbruine seventies knopje PUMPE weer in. “Ah, die!” zei ik. “Oh, die vonden we zoveel herrie maken, dus die had ik even uitgezet.” Jannes keek me aan en draaide het kraantje in de keuken open, waarna het water het gootsteentje instroomde. Ik besloot de focus snel te verleggen naar de zaken die wel goed waren gegaan. “Het was een heerlijke vakantie!” zei ik. “De kinderen hebben in de tent geslapen, we zijn elke dag naar het strand geweest en het koken ging hartstikke goed.” Misschien moet ik de volgende keer nog iets beter opletten bij de technische uitleg, maar toch zou ik de volgende keer weer zonder man gaan. Hoewel het samen met hem gegarandeerd iets minder primitief is…